De Parade

Ik ben 6 juli jongstleden naar de Parade in Den Haag geweest. Het was me een dagje wel.

De ochtend

‘s Ochtends zijn Sophie en ik op de trein richting Den Haag gestapt, vanaf een perron in het gat Lage Zwaluwe. Na een dik uur spoor kwamen we op het Centraal Station van Den Haag aan. Van daar hebben we de metro richting Scheveningen genomen, met als doel lekker uit te waaien op de pier en de boulevard. Dat is ook zeker gelukt. We hebben lekker ontspannen bij een lounch-tent en een poging gedaan te shoppen in het niet overdreven grote winkelcentrum van Scheveningen. Die poging is mislukt doordat er niets van onze gading te vinden was. Met een paar verse verbrandingen op de schouders zijn we teruggekeerd met dezelfde metrolijn en uitgestapt in de buurt van de Parade.

De middag

Het was voor ons de allereerste keer dat onze voeten het Parade-territorium raakten. We voelden ons meteen thuis, te midden van gezellige mensen en een prachtig decor. En toen hadden we de voorstellingen nog niet eens gezien, want we waren er al om drie uur (gratis toegang, we blijven wel Hollanders). Na drie uur gelopen, gezeten, gedronken en gegeten te hebben stapten we de eerste tent binnen. Het betrof “The Freak – Celluloid Fever 2” van East74. Ondanks het massapubliek van welgeteld 8 man/vrouw speelden ze een goede voorstelling. Het was een freakshow, een voorstelling waar de paradegangers als vanouds de meest vreemde mensen konden aanschouwen, dit keer begeleid door een liveband (T-99) en twee projectieschermen. Een van de belangrijkste personages was wellicht wel de grootste freak van allen: cultregisseur Tod Browning die begin vorige eeuw furore maakte met zijn film ‘Freaks’. De personages spraken tegen en met de figuren op de projecties en het publiek, en dat maakte de voorstelling erg bijzonder.
Om 19:00 uur wachtten de acteurs van de Vogelfabriek ons op met de voorstelling “Irritant”. Egbert-Jan Weeber, Sanne Vogel en Nadja Hüpscher hadden een voorstelling gemaakt waarbij ze allerlei herkenbare en minder herkenbare irritaties verzameld hadden en in een vorm gegoten hadden die ook behoorlijk irritant was. Maar dat was niet erg, want dat was juist de bedoeling. Zo stond er een scooter op het podium waarvan om het minste of geringste het alarm afging. Het medium Twitter had het zwaar te verduren. Het was een grappige en leuke voorstelling met zelfs een hoogst irritante moraal.
Een uur erna gingen we naar “Haarpijn”, gespeeld door Mylou Frencken en Christine van Stralen. Ik had hoge verwachting, omdat het stuk geschreven was door niemand minder dan Mike Boddé. Het viel eerlijk gezegd een beetje tegen. De humor was flauw en voorspelbaar en ik vond de dames niet zo goed acteren. De voorstelling ging over twee dames die van alles te bespreken hadden terwijl ze wachtten op de kapper. Dan blijkt dat de ene vrouw kanker heeft en haar haar heeft moeten afscheren. Ze gaat echter elke week nog trouw naar de kapper met pruik en al.
Ten slotte bezochten we de voorstelling “Absolutely Doomed” van GG Producties, die handelde over twee krakende dames die er een behoorlijk depressief wereld- en zelfbeeld op nahielden. Totdat de ene vrouw besluit haar leven te beteren een baan te zoeken en een psychiater te bezoeken. Het stuk zat vol snoeiharde punkmuziek. Ik vond het een erg amusante voorstelling, maar Sophie vond het wat minder. Tja, smaak.
Na al deze voorstellingen hebben we nog een tijdje gekeken naar de WK-wedstrijd van Nederland tegen Uruguay.  Her en der op het terrein hadden zich groepjes mensen verzameld rond de tv’s en in tent deden Wilfried de Jong en Nico Dijkshoorn met band live verslag van wat er op een groot projectiescherm aan voetbal te zien was.

De avond

Om een uur of tien zijn we weer richting Centraal Station gegaan, vergezeld door twee aardige jongens. We hadden de laatste trein naar Lage Zwaluwe ruim gehaald. De treinreis zelf was iets minder plezant. Naast ons zaten namelijk een stel neo-nazi-feynoord-hooligans die behoorlijk zaten te dollen met onze achterbuurman. Wij waren stiekem erg blij dat ze ons niet hadden aangesproken. We zijn uiteindelijk heelhuids op het beoogde station aangekomen en weer huiswaarts gereden. Eind goed, al goed.